قلم جوان

هر کدوم از این سنن نوعی طراوت به روح و جان ما میبخشه که همواره دوست داریم از این سنت ها جدا نشیم. به هر حال هر لحظه این رویداد باستانی ما می تونه مالامال از حکمت و فلسفه باشه، اگه خوب بیاندیشیم. قبل از فرا رسیدن عید نوروز همه ذکر وخیر مردم غبار روبی از خود و خونه هاشون هستن که البته تو این مواقع بیشتر بوی ظاهر میده . اما در هنگام تحویل سال نو همه چیز از ظواهر جدا میشه و بسوی باطن ما  حرکت می کنه و اینجاست که از خدا میخواهیم که ما رو در به فعلیت رسوندن تصمیم های جدید یاری کنه. علیهذا این خونه تکونی دل ما مسئله ای که اگر بدرستی هدایت بشه  میتونه منشاُ خیلی از برکات بشه اما متاُسفانه خیلی زود همه چیز فراموش میشه و ما تبدیل میشیم به همونی که بودیم. درست مثل زمانی  که تو حرم ائمه ، مثل همین حرم امام رضای خودمون هستیم و تصمیم میگیریم که رذایل ذاتیمون رو به فضایل تبدیل کنیم اما تا پا ازحرم  بیرون میزاریم ... .گاهاَ  در طول سال اینقدر دچار قصاوت قلب  میشیم که واقعاَ خودمون هم یادمون میره بهونه این تلاطم زندگی چی هست. اینقدر از اطرافیانمون دور میشیم که وقتی بعد از مدت هاهمدیگه رو میبینیم هیچ موضوعی برای حرف زدن با هم نداریم. وقتی حقیر به چاره کار میاندیشم راستش یه چیزی مثل تجدید میثاق با حکام به ذهنم خطور میکنه. درست مثل اینکه وسط راه یه دوچرخه سوار، اون رو با حل دادن شارژ کنی تا از حرکت باز نمونه. تقویم ما کم مناسبت نداره از  این ایامی که آدمی رو به فکر فرو ببره تا شاید مثل همین ایام نوروز دل هامون رو خونه تکونی کنیم اما چقدر به این اعیاد خاص بها دادیم. چقدر این مناسبت ها رو به عوام شناسوندیم حال چه مذهبی، چه ملی.  ای کاش ما به همه این ایام ویژه که در سرتاسر سال فراوانند به قدر کافی معرفت و شناخت داشتیم تا این تجدید میثاق با تصمیم ها سازنده وجودمون هر دم تکرار میشد تا میرسیدیم به آنچه باید برسیم.